- I... - nie wytrzymała Róża.

w tej podróży. Z tego samego powodu nie wspomniał Badaczowi Łańcuchów o Róży.
z gorzką stanowczością Mały Książę i poparł swoje stwierdzenie uwagami z pobytu na planecie Króla, Próżnego i
Obrzuciła go spojrzeniem, które mówiło wyraźnie, że ma masę pracy i nie zamierza schodzić do każdego, kto ją zawoła. Zwłaszcza do dwóch tak dziwacznie ubranych fa¬cetów.
- Czy ty nie rozumiesz, że swoimi kaprysami możesz sprawić komuś przykrość? Służba przygotowała wspaniałą kolację na twoją cześć. Nie pozwolę ci ich obrazić. To bardzo wartościowi ludzie, pozostali lojalni rodzinie pomimo skan¬dalicznego traktowania. Większość z nich służyła jeszcze u mojego wuja. Są uszczęśliwieni powrotem Henry'ego, doceniają twoją troskę o niego, chcą cię godnie powitać, a ty co? Stroisz fochy?
się na swojej planecie. Ich wspólnej tajemnicy, którą razem będą odkrywać.
Zirytował się. Najpierw kamerdyner wsadza nos w nie swoje sprawy, teraz ochmistrzyni... Ładne rzeczy.
Tammy też powinna tu być, przemknęło mu przez głowę i w tym momencie wszystko stało się dla niego jasne. Ona mu to podarowała. Ponieważ wychowywała siostrę, znała wszystkie cienie i blaski zajmowania się małym dzieckiem. Wiedziała, jak wielką radość sprawia pierwszy krok dziec¬ka. Potem pewnie pierwsze słowo, pierwszy rysunek, udana jazda na rowerze... Tammy wyjechała dlatego, bo chciała, by wszystkie te wspaniałe chwile przypadły w udziale jemu. Wyrzekła się wszystkich szczęśliwych chwil. Dla nie¬go. Bez słowa skargi poświęciła to, co było dla niej naj¬cenniejsze.
- Czy ta mgła już całkiem opadła, a słońce wzeszło dostatecznie wysoko?
- Skoro upierasz się, żebym tu rządziła, to będziesz jadł to, co ja chcę. Takie są konsekwencje.
- Oczywiście. Inaczej zawołasz tych osiłków, a oni wywloką mnie stąd za kołnierz, przez co pogwałcą prawo mię¬dzynarodowe. Nie mogę do tego dopuścić. Jestem zdany na twoją łaskę i niełaskę. - Posłał jej rozbrajający uśmiech. Tammy cofnęła się o krok.
- Chyba Wasza Wysokość zapomniał swoich książęcych bamboszy.
- Rozumiem. Zostało więc dziecko. Henry. Ale co chło¬piec robi w Sydney?
- Masz obowiązki do spełnienia - przypomniała mu. - Jesteś władcą tego kraju.
Tarnmy miała serdecznie dosyć tej rozmowy. Spełniła swój obowiązek, informując Isobelle o miejscu pobytu wnu¬ka. Nie musiała znosić jej uwag dłużej, niż było to koniecz¬ne. Wprawdzie miała ochotę powiedzieć jeszcze to i owo, ale właściwie...

trzyma z Bentzem. Bledsoe miał rację – ten facet to chodząca bomba zegarowa.
Yolanda posłała Bentzowi jeszcze jedno mordercze spojrzenie i niechętnie wróciła do
25
cicho:
sobą. Po raz ostatni rozejrzał się po obskurnym pokoju i zamknął za sobą drzwi.
nadal działa.
Zabójstwo Shany McIntyre to trudny orzech do zgryzienia, pomyślał Hayes, i to nawet
Schludne, starannie zaaranżowane miejsce zbrodni, pomyślał Hayes, schylając się nad
ją frustracja. Nie mówię, że była złą matką...
Z niesmakiem odepchnął nieznajomą.
– Nie, ale chyba nie zrozumie.
kiedy od posterunku dzieliło go wiele kilometrów, wystukał numer, który podał mu Bentz.
Zadzwonił telefon. Zerknął na wyświetlacz – Jonas Hayes.
– Corrine. Pracowaliśmy razem. I spotykaliśmy się. Jezu, sypialiśmy ze sobą i... kochał
śpiączki i nadmiaru leków. Po pierwszej wizji trzymał buzię na kłódkę i córka, pochłonięta